Πίστεψες κι εσύ ότι η ζωή είναι δύσκολη εεεεε;
Πίστεψες κι εσύ ότι είναι συνυφασμένη με πόνο και κόπο. Και τι περίτρανη απόδειξη αυτό που περνάμε τώρα. Η «πανδημία»! 
Φαντάστηκες την ζωή σαν μια ζούγκλα γεμάτη τεράστια φυτά και σένα με μια ματσέτα στο χέρι, να πρέπει να ανοίγεις δρόμο με τεράστια προσπάθεια και ιδρώτα, ενώ παράλληλα φοβάσαι ότι θα σου επιτεθεί ένα άγριο θηρίο και θα τελειώσει απότομα αυτή η εναγώνια περιπλάνηση στο άγνωστο, στο «εκεί» που θέλεις να πας, αλλά δεν ξέρεις ούτε τι είναι, ούτε κατά που πέφτει, γιατί έχασες την πυξίδα σου και ξέχασες ποιος είσαι…
Κι αν δεν είναι έτσι;
Έκανες ποτέ αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου; Επέτρεψες στον νου σου να πάρει άλλη διαδρομή εκτός από την πεπατημένη; Εκτός από αυτήν που σου δείξανε και νόμισες ότι είναι η μοναδική σου επιλογή; Εκεί που όλα και όλοι είναι εναντίον σου;
Κι αν δεν είναι έτσι;
Κι αν δεν χρειάζεται να ξυπνάς κάθε πρωί μ’αυτό το τρομακτικό κενό στο κέντρο του στήθους, με την πίκρα στο στόμα «ποιο το νόημα;» και το μυαλό σου ήδη μπουκωμένο με προβλήματα δίχως λύσεις;
Κι όλα αυτά σου τα λέει ένας άνθρωπος που από την εφηβεία του ξυπνάει «έτσι». Που για χρόνια πολλά, υπέφερε από κατάθλιψη αλλά συνέχιζε να περιφέρεται στον κόσμο, άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με τσατίλα, γιατί απλά «έτσι είναι η ζωή»…
«Η ζωή είναι τέτοια, επειδή εσύ είσαι τέτοιος!» λέει ο Elio d’Anna https://youtu.be/uvqBtq_UEW8 στο εξαιρετικό του βιβλίο «Η σχολή των Θεών»! Ή το ακόμη καλύτερο «η ζωή είναι σαν τσίχλα, παίρνει το σχήμα των δοντιών σου»..
Κι όσο κι αν αγανακτείς από μέσα σου και είσαι έτοιμος να μου δείξεις με το δάχτυλο όλους αυτούς που «φταίνε» για την φοβισμένη, ανελεύθερη ζωή σου, στρέψε για λίγο το δάχτυλο στον εαυτό σου και κάνε μία μικρή παύση, για να σου πω μια ιστορία…
Σούπερ Μάρκετ στην Ηρακλείτσα, 2 μέρες πριν. Δέκα άτομα όλα κι όλα. Κυρία στην ηλικία μου (κοπελίτσα….😂). Θα την ονομάσω Αλλ από το αλλόφρων…😂😂😂
Τραβάει την προσοχή μου, γιατί μιλάει στα ψώνια. Απευθύνει τον λόγο σ’ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι και το ρωτάει πόσο κάνει. Δεν παίρνει απάντηση. Λέει φωναχτά και φανερά εκνευρισμένη, αααα δεν θα εκνευριστώ τώρα που δεν έχεις τιμή….και φεύγει χωρίς να το πάρει. Ξαναγυρίζει. Κάτι του λέει, κάτι της λέει, κάπως τα βρίσκουνε και φεύγει με το στολίδι αγκαλιά.
Αν έγραφε κάποιος άλλος την ιστορία και έκανε εμένα πρωταγωνίστρια εκείνη την μέρα, θα έβαζε τίτλο: η κυρία και το στρουμπουλό κοτόπουλο. Ήθελα να πάρω ένα κοτόπουλο για την Μπέλλα, δεν ήξερα αν χωράει ολόκληρο στην κατσαρόλα, το άφησα…το ξαναπήρα, το έκανα μια βόλτα γύρω στο μαγαζί, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ανακαλύψω αν χωράει η όχι, το άφησα και πάλι…πέρασα του έριξα άλλη μια ματιά…μπα δεν χωράει… (αυτή η μικρή παρένθεση για να αντιληφθείς ότι η Αλλ δεν ήταν η μόνη περίεργη της παρέας…)
Πίσω στην φίλη μου τώρα. Στο ταμείο η Αλλ βρίσκεται μπροστά μου. Φανερά εκνευρισμένη βγάζει τα ψώνια της. Τηρούμε κανονικά τις αποστάσεις. Φοράμε μάσκες και γάντια, σαν χειρούργοι χωρίς νυστέρι, χωρίς αναισθητικό και χωρίς πτυχίο…
Η ταμίας ρωτάει την Άλλ, αν κατέβασε την εφαρμογή κι αυτή ανάβει απότομα σαν πολύχρωμο χριστουγεννιάτικο δέντρο και της απαντάει με τσιριχτή φωνή: ααααα δεν θέλω να εκνευριστώ τώρα! Προσπάθησα να την κατεβάσω, αλλά δεν μπόρεσα!!!!
Θα έπρεπε να καλέσετε την εξυπηρέτηση πελατών, της απαντάει η ταμίας.
ΑΛΛ :Αααααα δεν θέλω να εκνευριστώ τώρα, 3 φορές την κάλεσα!
Βλέπει ότι δεν βγάζει άκρη η ταμίας και της ανακοινώνει τον λογαριασμό :25,45 €
ΑΛΛ :25 και 45 και 35 και 65, άντε να μην εκνευριστώ τώρα!
Βάζει τα πράγματα της σε σακούλες. Της αφήνει στο πάτωμα. Πληρώνει.
Η ταμίας ξεκινάει να χτυπάει τα δικά μου πράγματα στην ταμειακή, εγώ περνάω πίσω από το ταμείο, τοποθετώ τα προϊόντα στο καροτσάκι για να τα τακτοποιήσω στην συνέχεια σε σακούλες και να μην ενοχλώ.
Η Αλλ συνεχίζει να είναι εκεί. Πληρώνω και πάω παραπέρα. Ο επόμενος πελάτης παίρνει την θέση του πίσω από το ταμείο και την ώρα που βγάζει τα χρήματα για να πληρώσει, ακούγεται η αγανακτισμένη φωνή της Αλλ : Αααααα μου φαίνεται δεν θα φύγω ποτέ από δω!
Οι σακούλες της ακόμη στο πίσω μέρος του ταμείου.
Χρειάζεστε κάτι ακόμη; Την ρωτάει ευγενικά η ταμίας με ύφος «όλοι οι περίεργοι σε μένα! Τόσα ταμεία την τύχη μου μέσα»…😂😂😂😂
Καλά δεν είδες ότι η άλλη ήρθε πάνω από τις σακούλες μου σαν τον Χάρο; άντε να μην εκνευριστώ τώρα!!!
Είμαι με πλάτη και δεν καταλαβαίνω με την πρώτη, ποια είναι η «άλλη»…
Παίρνει τις σακούλες της και φεύγει….
Δεν ξέρω αν εκνευρίστηκε τελικά ή όχι….
Το ζήτημα είναι ότι μόλις κατάλαβα ότι αυτή η «άλλη» είμαι εγώ, εκνευρίστηκα εγώ! 😂😂😂😂
Πολλά χρόνια τώρα , φλερτάρω με την ιδέα ότι οι άλλοι είναι καθρέφτες μας. Ότι όλοι βρισκόμαστε εδώ με σκοπό να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και όλοι γύρω μας, είναι εδώ για να μας βοηθήσουν! (Κι αν πιστεύεις ότι είναι εχθροί, δεν σου ζητάω να αλλάξεις γνώμη, κάνε όμως την ερώτηση: κι αν δεν είναι έτσι;) Ποτέ όμως μέχρι πρόσφατα δεν είχα κατανοήσει σε βάθος τι σημαίνει. Και ποτέ μέχρι τώρα δεν «έπαιξα» μ ‘αυτό.
Φαντάσου να γεννιόσουν σ ’ένα ψηλό βουνό μακριά από ανθρώπους και από ζώα και για κάποιον λόγο να έφευγε από το σκηνικό και η μητέρα σου. Για να συνεχιστεί η ιστορία, φαντάσου ότι θα μπορούσες να επιβιώσεις σ ’αυτό το φιλόξενο, κατά τα άλλα, περιβάλλον αλλά χωρίς ανθρώπους και χωρίς ζώα. Πως νομίζεις ότι θα μπορούσες να κατανοήσεις τι είσαι και τι δεν είσαι;
Απομακρύνω και τα ζώα από το σκηνικό, γιατί η ιστορία του Μόγλη μας δείχνει ακριβώς αυτό. Ότι αν τα ζώα σε δεχτούν και σου επιτρέψουν να ζήσεις, σε κάνουν μέρος της αγέλης τους. Οπότε και πάλι έχεις ένα πλαίσιο αναφοράς για το τι είσαι και τι δεν είσαι, τι πρέπει να φοβάσαι και τι όχι, τι τρώγεται και τι δεν.
Αν λοιπόν δεν υπάρχει αυτό το πλαίσιο, πως θα ήξερες τι είσαι;
Σε όλη σου την ζωή, παίζεις ανάμεσα στον πόνο και την ευχαρίστηση. Αποφεύγεις τον πόνο, αναζητάς την ευχαρίστηση. Πιστεύεις ότι όλα είναι άσπρο μαύρο, γιατί αυτό διδάχτηκες…
Πιστεύεις ότι το πάνω είναι πάνω και το κάτω είναι κάτω, χωρίς ποτέ να το αμφισβητήσεις. Σωστά;
Κι αν δεν είναι έτσι;
Ο Sadguru https://youtu.be/sGAX7kO1SQE , λέει το εξής (προσωπικά έκαψα φλάντζα και δικαίως….): Η γη γυρίζει, έτσι; Εκτός αν είσαι flat earther , φαντάζομαι θα συμφωνήσεις! Γιατί λοιπόν συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε κάθε φάση της περιστροφής, ότι το πάνω είναι πάνω και το κάτω, κάτω; (μιλάει και για παράδεισο, αλλά καλύτερα να δεις το βίντεο το οποίο έχει και ελληνικούς υπότιτλους!)
Κάτι τόσο απλό, κάτι που ποτέ δεν σκέφτηκες να αμφισβητήσεις, είναι λάθος.
Αν υπάρχουν και πολλά αλλά που δεν είναι έτσι όπως πίστεψες ότι είναι; Αν βασίστηκες σε μια συνθήκη (συμφωνία…) μήπως ήρθε η ώρα να την αλλάξεις; Επειδή δεν σε εξυπηρετεί πια;
Θα επιστρέψω στην Αλλ και στο μάθημα που μου δίδαξε εκείνη την μέρα.
Όταν της το επέτρεψα…. Όταν αναρωτήθηκα, γιατί να με ενοχλήσει η αναφορά μιας άγνωστης στο άτομο μου. Τι υπάρχει μέσα μου , που πρέπει να αναγνωρίσω, που πρέπει να βγει προς τα έξω;
Προσωπικά, βάζω πολύ ψηλά την ηρεμία μου, στην σκάλα των «θετικών» συναισθημάτων. Και βάζω εισαγωγικά στην λέξη , γιατί κι αυτό συνθήκη είναι…
Έτσι λοιπόν, προσπαθώ να αποφύγω οτιδήποτε θα μου προκαλέσει εκνευρισμό, με αποτέλεσμα να είμαι ήδη εκνευρισμένη, πριν καν εκνευριστώ….😂😂😂
Σου θύμησα κάποια; 😂😂😂😂😂😂 Όταν το κατάλαβα, γέλασα τόσο πολύ με τον εαυτό μου! Ευχαρίστησα το σύμπαν, που βρήκε έναν τόσο διασκεδαστικό τρόπο για να μου δείξει εμένα! Θα μπορούσα απλά, όπως έχω κάνει άπειρες φορές στο παρελθόν, να πάρω ανάποδες, να διηγηθώ την ιστορία δυο τρεις φορές, με την υποσημείωση «η ηλίθια», χωρίς να έχω την χαρά να καταλάβω ότι η ηλίθια είμαι εγώ! Χρόνια τώρα! Που αφήνω όλες αυτές τις μαγικές ευκαιρίες να αναγνωρίσω τον εαυτό μου, ανεκμετάλλευτες!
Που τόσα χρόνια έρχονται μπροστά μου οι δάσκαλοι κι εγώ τους διώχνω…
Γιατί ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να με θυμώσει κάτι, αν δεν το κουβαλάω μέσα μου! Ούτε ποτέ μπορώ να θαυμάσω κάτι, αν επίσης δεν το έχω κι εγώ… Γιατί απλά δεν θα είχα την δυνατότητα να το αναγνωρίσω…
Όπως οι ιθαγενείς στην Αμερική, που δεν μπορούσαν να «δουν» τα πλοία του Κολόμβου (παρά μόνο όταν έφτασαν πάρα πολύ κοντά τους), γιατί δεν υπήρχε σαν πληροφορία μέσα στον εγκέφαλο τους. Ή σαν κάποια φυλή στην Αφρική, που δεν «βλέπει» κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, γιατί δεν το έχει σαν λέξη!
Αν είσαι 2,10 ύψος και κάποιος σε πει κοντό, δεν θα τον ακούσεις καν! Δεν θα σε νοιάξει. Δεν σκέφτηκες ποτέ ότι είσαι κοντός. Το λογισμικό σου δεν διαθέτει αυτό το πρόγραμμα. Αν όμως είσαι 1,50 και πέρασες όλη την ενήλικη ζωή σου κλαίγοντας γι’ αυτό, την στιγμή που θα ακούσεις την λέξη κοντός, ακόμη κι αν δεν απευθύνεται σε σένα, το πιθανότερο είναι να σου δημιουργήσει πόνο!
Σύμφωνα με το πάνω και το κάτω, που λέγαμε πριν, ποιος ορίζει το ψηλό και το κοντό, το όμορφο και το άσχημο, το χοντρό και το αδύνατο, το καλό και το κακό;
Μήπως όλα είναι συνθήκες και πλαίσια αναφοράς, στο παιχνίδι «γνωρίζω τον εαυτό μου»; Μήπως είναι απλά προγράμματα μέσα στον παρωχημένο υπολογιστάκο του μυαλού σου , που από καιρό παρακαλάει για αναβάθμιση;
Μήπως ήρθε η ώρα να παίξεις κι εσύ, αντί να αντιστέκεσαι και να πονάς;
Εγώ πάντως διασκεδάζω πολύ με το καινούργιο μου παιχνίδι…
Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο!
Τα καλύτερα νέα είναι ότι πρέπει να αλλάξεις μόνο έναν! Εσένα!
Ααααα!!! Σου έχω και τα τέλεια νέα! Δεν χρειάζεται να αλλάξεις ούτε εσένα! Μόνο την μάτια σου στον κόσμο άλλαξε και επίτρεψέ του να σε καθρεφτίσει….
Ξέρω , περιμένεις και τα κακά νέα… Κι αν δεν έχει;