Το τέρας…

Απέναντι μου, ένα μικρό νησάκι.

Ένα νησάκι που κατοικείται αποκλειστικά από γλάρους. Κάτασπρο φαντάζει από μακριά και η παρόρμηση μου να το επισκεφθώ, ακατανίκητη….
Θα πάω, σκέφτομαι!
Φαίνεται κοντά…

Ο καιρός δροσερός, αλλά αυτό, το έχω ξεπεράσει πλέον… (κάποτε το να μπω στο κρύο νερό ήταν αδύνατον, μέχρι που αποφάσισα ότι δεν είναι…)
Μάσκα, βατραχοπέδιλα, κάμερα, φιλάκι στον Θοδωρή …τον λες και την άγκυρα μου στην στεριά…βουτάω… δροσερό, ίσα να νιώθεις το δέρμα σου να ανατριχιάζει και το σώμα σου να είναι ξέχωρο από την θάλασσα…

Σε λίγα μόλις μέτρα από την ακτή, βαθαίνει απότομα (κολυμπάω πάντα με μάσκα γιατί θέλω να βλέπω που βρίσκομαι, να ελέγχω δηλαδή, εκτός του ότι λατρεύω να παρατηρώ με τις ώρες, τους κατοίκους του υγρού βασιλείου…), το νερό θολώνει και ξαφνικά δεν μπορώ να δω τίποτα!

Έχεις νιώσει κρύο ιδρώτα μέσα στο νερό; Ορκίζομαι ότι τον ένιωσα να κυλάει…σαν υπόγειο παγωμένο ρεύμα.. Βγάζω το κεφάλι έξω από το νερό. Δεν έχει αλλάξει τίποτα!

Ο Θοδωρής με χαιρετάει από μακριά, οι γλάροι ξεκαρδίζονται (με το δίκιο τους!) παραπέρα…
Τα πάντα , είναι όπως μόλις 1’ πριν!
Ησυχάζω μιας και τίποτα απειλητικό δεν υπάρχει και ξαναβουτάω το κεφάλι στο νερό…
Κι ο φόβος με περιμένει πάλι εκεί! Δεν το πιστεύω, βγάζω ξανά το κεφάλι έξω…Ηρεμία….
Βουτάω…. Φόβος!

Ηρεμία…

Φόβος…

Σε αυτά τα 100-200 μέτρα, που είναι λίγο πιο βαθιά, έχει φύκια, είναι σκοτεινά και θολά και δεν υπάρχει κάποιος άλλος τριγύρω, εδώ έχει φωλιάσει ο φόβος!
Ο φόβος ο παράλογος, που αν αρχίσω τώρα να φωνάζω βοήθεια, κανένας δεν θα καταλάβει γιατί. Ο φόβος ο ανύπαρκτος για οποιονδήποτε άλλον, αλλά ο τόσο χειροπιαστός για μένα…

Η πρώτη μου σκέψη, να γυρίσω πίσω… (γιατί είμαι και κότα… Δες το προηγούμενο post : οι κότες το ‘σκασαν.)

Η δεύτερη, να βγάλω το κεφάλι έξω από το νερό, να μην βλέπω τον φόβο…

Η τρίτη, να συνεχίσω κοιτώντας τον!

Αμπε-μπα-μπλομ για 2’’ και φυσικά συνεχίζω! Με το κεφάλι μέσα!

Και  σε κάθε σκιά ψάχνω το τέρας! Και σε κάθε θολούρα φαντάζομαι πράματα, τρομακτικά πράματα.

Σε λίγο αρχίζω να βλέπω τον βυθό και αντιλαμβάνομαι ότι φτάνω στο νησάκι των γλάρων! Άξιζε τον κόπο, λέω!

Οι γλάροι πέφτουν τ ‘ανάσκελο και γελάνε με την ψυχή τους και με το δίκιο τους, κάποιοι ενοχλημένοι που τους χαλάω την βολή, πετάνε σε μπουλούκια μακριά μου, ρίχνοντας μου μια υδαρή υπόλευκη υπενθύμιση του «εσωτερικού» τους κόσμου! 😂 Οι βράχοι γύρω μου κάτασπροι από τέτοιες υπενθυμίσεις! (κουτσουλιές)

Ξεχνιέμαι βγάζοντας φωτογραφίες και βιντεάκια, τόσο τους γλάρους, όσο και τα ψαράκια καθώς και τον κύριο Χταπόδη, που όταν τον ενοχλώ λίγο μπας και αλλάξει χρώμα, αλλάζει χρώμα στο νερό τελικά, ρίχνοντας μου μια «μελανιά»…

Ξεχνιέμαι…αλλά όταν αποφασίζω να επιστρέψω, περνάω πάλι μέσα από τον φόβο… Θαρρείς και λιγόστεψε αυτή την φορά.
Όταν θα βγω από το νερό ξέρω ότι θα γελάσω με τον εαυτό μου που φαντάζεται τέρατα εκεί που δεν υπάρχουν….

Θα το μοιραστώ και με τον Θοδωρή και θα γελάσουμε παρέα!
Τώρα όμως, που βρίσκομαι εδώ, ο φόβος είναι αληθινός! Το τέρας είναι τρομακτικό κι ας μην το βλέπω! Ίσως αν το έβλεπα, να μην με τρόμαζε τόσο! Ίσως αν δεν υπήρχε η θολούρα και έβλεπα ξεκάθαρα, να έλεγα ααααα, αυτό είναι το τέρας! Ίσως να ήταν ένα τόσο δα μικρό τερατάκι, ίσως να ήταν ακόμη και συμπαθητικό κι όχι αυτό το τεράστιο που δημιουργεί το μυαλό μου κάθε φορά που δεν ξέρει…

Και γιατί να πας εκεί; Θα με ρωτήσει κάποιος…
Γιατί κατάλαβα ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από τα γνωστά κι εγώ πρέπει να τα δω !

Πρέπει να τα εξερευνήσω! Και δεν είναι το πρέπει, με την έννοια που το ξέρεις, αλλά με την έννοια του δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, την έννοια: το οφείλω στον εαυτό μου να τον βγάλω βόλτα στο άγνωστο…

Δεν μπορώ πλέον να μείνω μόνο εκεί που «βλέπω», δεν μπορώ να πιάνω τον ίδιο περιορισμένο χώρο που έπιανα μέχρι τώρα, αυτόν που μου παραχώρησαν από τότε που γεννήθηκα, δεν μπορώ να φοβάμαι να πάω εκεί που θέλω να πάω, γιατί στην μέση υπάρχει ο φόβος, δεν μπορώ άλλο να φοβάμαι τον φόβο…

Ο τρόπος μου, είναι: φοβάμαι, αλλά το κάνω ούτως ή άλλως! Γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Γιατί δεν μπορώ να γυρίσω πίσω.

Γιατί έχω μεγαλώσει αρκετά, ώστε να μην χωράω στο μικρό μου κουτάκι, αλλά ακόμη νιώθω άβολα στο μεγαλύτερο!

Ίσως αυτός ο φόβος , ο φόβος της διεύρυνσης να είναι αναπόφευκτος , αλλά και αναγκαίος. Κι ίσως αυτός ο φόβος, να μην είναι και τόσο αλλιώτικος από κάθε άλλον φόβο…

Ίσως να βρίσκεται εκεί, κάπου στη μέση πάντα, για να μου δείχνει ότι είμαι στον σωστό δρόμο. Ότι κοντεύω…

Που κοντεύω; Δεν ξέρω. Ίσως κάπου, ίσως πουθενά… Μπορεί ήδη να βρίσκομαι στο τέρμα, μπορεί και να μην έχω ακόμη ξεκινήσει…
Αν το βρω, θα σου το πω!
Αυτό που σήμερα κατάλαβα, είναι ότι εγώ, ο Θοδωρής, η θάλασσα, οι γλάροι και τα ενθύμια τους, τα ψάρια, το χταπόδι ,τα φύκια, το σκοτάδι, η θολούρα, ο φόβος, αλλά και το τέρας, όλα είμαι εγώ……….