Η πρώτη μέρα του blog …

Η πρώτη μέρα του blog !

Να ΄μαι λοιπόν κι εγώ!

Πρώτη μέρα που αποφάσισα να μοιραστώ το blog με τις φίλες μου και περιμένω κάποια σχόλια και έχω αυτό το απίστευτο σφίξιμό στο στομάχι, αγωνία να το πω, ενθουσιασμό, ανυπομονησία, υπερένταση… και η μία μετά την άλλη, μου στέλνει μήνυμα, α ναι, θα το δω μετά….

Κι αρχίζω να νιώθω λίγο περίεργα… κι έρχεται κι άλλο μήνυμα, δεν μπορώ τώρα…και αισθάνομαι σαν να τρέχει κρύο νερό στην πλάτη μου κι η επόμενη μου λέει, ναι σε λίγο κι εγώ περιμένω απάντηση και κοιτάζω μήπως δεν έχω σήμα βρε αδερφέ , γιατί το λίγο έγινε πολύ και το νερό άρχισε να βρέχει την γούνα μου… σκέψου, μέρες με ελάχιστο ύπνο, γράφω, διαλογίζομαι, διαολίζομαι, παλεύω με τις αμφιβολίες, αλλά δεν τις αφήνω να νικήσουν και λέω θα ξεκινήσω από τα εύκολα, από τις φίλες μου… και περιμένω ένα σχόλιο, κάτι…κάτι για αρχή, ένα κοκκαλάκι περιμένω ο σκύλος με την βρεγμένη γούνα…

Βλέπω αυτό που ονειρευόμουνα πολύ καιρό, επιτέλους μπροστά μου, το μοιράζομαι και μένει αμοίραστο….

Πως είπατε;;;

Ο κόσμος έχει σκοτούρες; Δεν έχει τον δικό μου τον καημό; Τι δηλαδή;

Μήπως φαντάστηκα ότι την μέρα που θα ανακοινώσω την δημιουργία του Blog, θα άνοιξουν οι ουρανοί, ένα πράμα , θα εμφανιστούν τα χερουβείμ με τις σάλπιγγες καλώντας τους γήινους να μου κάνουν follow και share;

Ή μήπως περίμενα έκτακτα δελτία ειδήσεων (φτου!δεν βλέπω και τηλεόραση…)με το όνομα του site μου, να αναβοσβήνει και τον τηλεπαρουσιαστή να καλεί σε μετάνοια τους πιστούς;

Ή μήπως πίστεψα, ότι θα αλλάξει η πορεία της γης και λίγο πριν συγκρουστούμε με έναν τεράστιο αστεροειδή, θα εμφανιστούν εξωγήινοι να μας σώσουν, με την ελπίδα να με συναντήσουν και να ζητήσουν αυτόγραφο;

Ή περίμενα από την UNESCO να συμπεριλάβει το site μου στα μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας;

Ούτε καν μια τιμητική πλακέτα από τον δήμαρχο… δεν σκέφτηκα, αλήθεια….ούτε ένα δρόμο με το όνομα μου (όχι κεντρικό, παραέξω…)

Ούτε, ένα ταπεινό πανό με το όνομα του site ,εδώ στην γειτονιά…

μια ιαχή, ένα ζητωκραύγασμα…

άντε ένα μπράβο…

στο μέσεντζερ έστω….

θα το δω μετά…

ααααα οκ…

περιμένω…………………………………………………………….

(Όσο περίμενα, είπα να γράψω κάτι…Βγήκε αυτό…Γέλασα με τον εαυτό μου…Καλή φάση να γελάς με τον εαυτό σου!!!)

Υ.Γ. Αγαπημένη μου Αλόχα ζεις στην καρδιά μου,χαρούμενη, παιχνιδιάρα,εντελώς Γιούχου, όπως ήσουν πάντα…