Πέρυσι, τέτοιον καιρό. Πάλι Κυριακή.
Μου πήρε ένα χρόνο να το γράψω. Μην ρωτήσεις γιατί.
Έχω άπειρες μισοτελειωμένες ιστορίες που περιμένουν να ολοκληρωθούν. Βλέπω κάτι που μου κάνει εντύπωση, κρατάω σημειώσεις, φωτογραφίες, τα βάζω στην άκρη και κάποια στιγμή, αυτό αρχίζει και μου φωνάζει. Άντε! Θέλω να διαβαστώ…
Είμαι στην παραλία λοιπόν, έχω μόλις βγει από την θάλασσα και λιάζομαι καθισμένη πάνω σε μια πέτρα. Ο καιρός ίσα που αρχίζει να κρυώνει και να κάνει τον ήλιο να αγαπιέται.
Δύο τρεις ακόμη κολυμπάνε. Σκάει μύτη μια μητέρα με δύο παιδάκια. Περίπου 8 το αγοράκι, 6 το κοριτσάκι. Έχουν μαζί τους μια σχεδία. Μ’αρέσουν κάτι τέτοια σκέφτομαι… Μ’αρέσουν οι κατασκευές, μ’αρέσει που κάποιο παιδικό μυαλουδάκι οραματίστηκε και πραγματοποίησε κάτι όμορφο και τώρα με τεράστιο ενθουσιασμό έρχεται να δει το έργο του, να ζωντανεύει!
Πανάκι από χαρτόνι, σχοινάκι ροζ καρό από το κουτί με τα γλυκά που έφερε η θεία στην πρωινή επίσκεψη για καφέ, καλάμια για την βάση, όμορφη κατασκευή, ψιλιάζομαι ότι ο μερακλής είναι ο μικρός γιατί τα μάτια του λάμπουν!
Περιμένω κι εγώ να δω την πλευστότητα, να αξιολογήσω πόσο καλά ναυπηγήθηκε το σκαρί, ως ειδήμων , που δεν είμαι.
Επικρατεί μια αναταραχή στην μικρή ομάδα μπροστά μου , κάτι ψάχνουν, κάποιες διαπραγματεύσεις λαμβάνουν χώρα και εμφανίζει η μάνα ένα κλαδάκι, σαν άλλος Χάρι Πότερ, τελείως αταίριαστος για την περίσταση.
Αφήνουν την σχεδία στην άμμο και προσπαθούν να την σπρώξουν μ’αυτό το κλαδάκι μέσα στο νερό.
Η σχεδία αντιστέκεται…Σκαλώνει…Τι στην ευχή; Περίμενε κι αυτή, όπως κι εγώ, ότι κάποιος θα φιλοτιμηθεί να βγάλει τα παπούτσια του, να την αποθέσει στο νερό, να επιτελέσει κι αυτή τον σκοπό της.
Κι επειδή βρίσκεται ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα, απλά παλεύει με την άμμο.
Σκέφτομαι, τώρα θα βουτήξει ο μικρός, γιατί βλέπω ότι δεν κρατιέται.
Μπα…ο Χάρι Πότερ φέρνει μακρύτερο κλαδί…
Η μικρή, βαριέται αφόρητα την όλη διαδικασία και ψάχνει τώρα για κοχύλια στην άμμο.
Ο μικρός καταβάλει κι άλλες φιλότιμες προσπάθειες σπρώχνοντας απ’έξω την σχεδία και προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην βρέξει τα παπούτσια του. Χμμμμ…
Η μάνα τρέχει να βρει ακόμη πιο μακρύ κλαδί…
Η παρόρμηση μου είναι να πάω να βοηθήσω. Να βοηθήσω τον μικρό που ζορίζεται, να βοηθήσω την σχεδία που υποφέρει…
Φοράω ήδη μαγιό άλλωστε. Δεν θα κάνω και καμιά θυσία. Το κόλλημα μου να βλέπω το καθετί και τον καθένα να πραγματοποιεί αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε, θα ικανοποιήσω. Διαβάζω όμως την κατάσταση και κρατιέμαι. Δεν είναι δική μου δουλειά. Θα μπορούσαν να μου το ζητήσουν αν ήθελαν. Συνεχίζω να παρατηρώ.
Ούτε το μακρύτερο κλαδί κάνει δουλειά.
Η σχεδία παραδέρνει στο ίδιο ακριβώς σημείο . Καμία ικανοποίηση μέχρι τώρα ούτε για τον μικρό, ούτε για την σχεδία.
Αν κάποιος χαίρεται, είναι τα παπούτσια…Στεγνά και καθαρά…
Ο μικρός κουράζεται πια και το παρεάκι σηκώνεται να φύγει.
Παρατάει την σχεδία, ανάμεσα σε δύο βράχια, φυλακισμένη, να μην μπορεί να δραπετεύσει…
Ακούω την σκέψη του μικρού, καθώς περνάει δίπλα μου.
“Δεν θέλω να μου βρεις μακρύτερο ξυλάκι μάνα, να μου πεις να βγάλω τα παπούτσια μου θέλω, να σηκώσω το παντελόνι μέχρι τα γόνατα και να πλατσουρίσω στο νερό!
Δεν με νοιάζει που είναι κρύο.
Θέλω μόνος μου να βάλω την σχεδία μου στο νερό και να την δω να χορεύει πάνω στην θάλασσα.
Γι’αυτό την έφτιαξα! Όχι για να την καταδικάσω να παλεύει στην άμμο και να την χτυπάει το κύμα.
Δεν θέλω να την θωρώ απέξω μάνα. Με το ξυλάκι να την σπρώχνω προς τα μέσα κι εγώ να μην μπορώ να την ακολουθήσω.
Δεν θέλω να φαντάζομαι πως είναι να επιπλέει, θέλω να το δω να συμβαίνει! Θέλω να νιώσω μέγας ναυπηγός και τρανός καραβοκύρης, να φτιάξω με το μυαλό μου ταξίδια σε μέρη μακρινά…
Μόν’ άσε με ρε μάνα να βγάλω τα παπούτσια μου κι ας βραχώ.
Άσε με να γευτώ την αρμύρα…
Θα στεγνώσω μετά στον ήλιο και στον αέρα.
Δεν θέλω μεγαλύτερο ξυλάκι μάνα, να με εμπιστευθείς μονάχα θέλω, πως θα τα καταφέρω.
Μην με κρατάς απ’ έξω μάνα…”
Μόλις απομακρύνονται, πηγαίνω και παίρνω την σχεδία στα χέρια μου.
Μπαίνουμε μαζί μές στο νερό. Την αφήνω απαλά πάνω του. Μου χαμογελάει.
Δεν είμαι για μεγάλα ταξίδια μου λέει, γιατί είμαι λίγο στραβή.
Όμως σ’ευχαριστώ!
Σ’ευχαριστώ που με βοήθησες να εκπληρώσω τον σκοπό μου…