Από τις λέξεις που βρίσκονται διάσπαρτες σ’όλο το σύμπαντο, παίρνεις αυτό που σου αναλογεί, το βάνεις μέσα στο σακούλι, ανακατεύεις όσο βαστάει η ψυχή σου και ξανά μοιράζεις.
Μ’ άλλη σειρά και μ’άλλα μάτια, άλλο νόημα γεννιέται.
Άπειρο το σύμπαντο, ατέλειωτες οι έννοιες, αστείρευτος ο νους τ’ ανθρώπου, πεπερασμένος ο αριθμός των λέξεων.
Σαν μια τράπουλα χιλιοπαιγμένη. Φθαρμένη απ’ το μοίρασμα, με ξέφτια εδώ κι εκεί και χρώματα θαμπά και πολυκαιρισμένα.
Βάλε τα κάτω και κάνε τον λογαριασμό.
Πως με τα λίγα, να εκφράσεις τα πολλά;
Πως να χωρέσεις το αστείρευτο μέσα στο στερεμένο;
Πως να χωρέσεις την θάλασσα , μέσα σε μια λακκούβα;
Πως να χωρέσεις το είμαι, μέσα στο εγώ;
Πως, την αθωώτητα μέσα στην ενοχή;
Και… πως, την αιωνιότητα, μέσα στον θάνατο;
Αυτά που βρίσκονται πέρα από τις λέξεις μονάχα η καρδιά μπορεί να τα κατέχει…
Κι όσα μια μόνη λέξη δεν κατάφερε, φώναξε κι άλλες και φτιάξανε ιστορίες. Κι έγιναν οι ιστορίες, το λεξικό του καθενού. Του κάθε νου…
Μα την αλήθεια δεν μπορείς να την έβρεις στην ιστορία του καθενού. Μονάχα αν μαζέψεις όλες τις ιστορίες, τις πλάσεις μαζί (να φιλιώσουν οι διαφορές και τα μίση) , τις πατήσεις αλύπητα (να ξεδιαλύνουν οι πεποιθήσεις κι οι ψευτιές) μέχρι να βγάνουν το ζουμί τους κι απ’αυτό πάλι, κρατήσεις μονάχα το απόσταγμα…
Να την η αλήθεια. Μια στάλα… Μια λέξη.