Μπορείς να ερωτευθείς ένα λουλούδι;
Μπορείς να το σκέφτεσαι και να λαχταράς να το συναντήσεις;
Μπορείς να του μιλάς και να σου απαντάει;
Μπορείς να θαυμάσεις την τόλμη του και να ζηλέψεις την αμυαλοσύνη του, να ξεμυτήσει χειμωνιάτικα και να ανθίσει πέρα από κάθε λογική και αιτία ;
Μπορείς να ερωτευθείς τις ατέλειες του, τα ζαρωμένα πεταλάκια του, με το ένα σημαδεμένο και το άλλο λειψό και σε σχήμα καρδιάς;
Μπορείς να αγωνιάς για αυτό, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως η βροχή και ο αέρας θα το πληγώσουν;
Ενδέχεται να σκέφτηκες να το προστατεύσεις φτιάχνοντας του ένα κάλλυμα, για να παρατείνεις για λίγο ακόμη την ούτως ή άλλως βραχύχρονη ζωούλα του ή και το απολύτως αντίθετο, να το κόψεις με τα ίδια σου τα χέρια , για να το κρατήσεις για πάντα δικό σου;
Κι ίσως τελικά να επέτρεψες να συμβεί, αυτό που θα συνέβαινε, αν δεν το είχες δει, αν δεν το είχες αγαπήσει;
Κι ίσως να πήγες να το βρεις μια τελευταία φορά, μετά την βροχή, με μια κρυφή, παράλογη ελπίδα ότι θα ήταν ακόμη εκεί;
Με τα ζαρωμένα πεταλάκια του να φυλάγουν απλά κάποιες στάλες νερό;
Κι όταν δεν το είδες να στέκει, να έψαξες τριγύρω και να είδες τα πεταλάκια του σκορπισμένα;
Όλα, εκτός από το πιο μικρό, εκείνο που ήταν σαν καρδιά;
Κι ίσως να τα φύλαξες, για να το θυμάσαι;
Μπορείς να πενθείς για ένα λουλούδι;
Επιτρέπεται;
Το δικαιούσαι;
Του αξίζει;
Κι ίσως τώρα, να έχει μία ξέχωρη θέση μέσα στην καρδιά σου, μαζί με το βυζανιάρικο γατάκι και τον πανέμορφο μαύρο σκυλάκο;
Εκείνη την ιδιαίτερη θέση για όλα τα εύθραυστα, όλα τα νεογέννητα, όλα τα πανέμορφα πλάσματα , που είχες πολύ λίγο χρόνο μαζί τους, αλλά δεν τα ξέχασες ποτέ;
Γιατί η αγάπη μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά είναι πάντα μία;
Όλα, ήρθαν αυτό να σου μάθουν.
Όλα, ήρθαν αυτό να σου θυμήσουν.
Ολα, ήρθαν αυτό να διεκδικήσουν.
Την αθωότητα!
Την δική τους και την δική σου.
Και των άλλων. Όλων των άλλων .
Είμαστε ΟΛΟΙ αθώοι, μου ψυθίρισαν…