Πήγα να την συναντήσω και πάλι σήμερα.
Χθες βράδυ την σκεφτόμουν έντονα .
Για κάποιο περίεργο λόγο αυτή η μικρή, άκαιρη, παράταιρη, αναψοκοκκινισμένη πινελιά, μέσα σ’ένα πρασινοκίτρινο δάσος, δεν με άφηνε να ησυχάσω.
Οι παπαρούνες ανθίζουν τέλη Απριλίου, με ενημέρωσε το Google!
Ήξερα ότι αυτό το πρόωρο δώρο είχε ένα μήνυμα για μένα κι εγώ λαχταρούσα να το ακούσω…
Κάθισα δίπλα της. Κι άκουσα μια αχνή παιδιάστικη φωνούλα μες το κεφάλι μου.
Καλώς ήρθες, μου είπε. 
Κλείσε τα μάτια σου, μου έγνεψε με μια κίνηση του λεπτεπίλεπτου μίσχου της.
Άκου, γεύσου, μύρισε, νιώσε.
Ο άνεμος άγγιξε ευγενικά το πρόσωπο μου σαν να με πρωτογνώριζε. Αρώματα από πεύκο και κυπαρίσσι ερχόταν σε κύματα και καθώς κοιτούσα με σφαλιστά ματιά τον ήλιο, όλα έγιναν κόκκινα.
Πως είναι να είσαι εγώ; με ρώτησε.
Ξαφνιάστηκα! Εσύ είσαι μια παπαρούνα, της είπα και μάλιστα βιαστική. Δεν ήρθε ο καιρός να βγεις, γιαυτό είσαι τόσο μικρή και αδύναμη… Εγώ είμαι ένας άνθρωπος.
Άρχισε να γελάει… Γέλιο τρανταχτό!
Δεν ξέρω τι σημαίνει παπαρούνα… είπε ξεκαρδισμενη, αλλά είναι πολύ αστεία λέξη.
Φαντάζομαι όμως, είναι απ’αυτές τις λέξεις που συμφωνήσατε να λέτε με τους άλλους εαυτούς σας, για να ξεχωρίζετε και να κατηγοριοποιείτε ότι συμβαίνει μέσα στο μυαλό σας.
Όπως και οι λέξεις βιαστική, μικρή κι αδύναμη.
Εγώ απλά Είμαι! Είμαι! Είμαι! Είμαι! Είμαι! Είμαι!
Και καθώς το επαναλάμβανε ρυθμικά , λικνίζονταν πέρα δώθε σ’έναν ιδιόμορφο χορό.
Είσαι ευτυχισμένη εδώ; την ρώτησα.
Αχ! Δεν μ’ακους άνθρωπε … Απλά Είμαι!
Ήρθες και καθάρισες τα αγκάθια γύρω μου, νομίζοντας θα με βλάψουν. Αλλά μόνο εσύ βλέπεις αγκάθια. Εγώ βλέπω εμένα παντού.
Ακόμη και σε μένα; ρώτησα νιώθοντας λίγο ανόητη…
Φυσικά!
Πως μπορεί να υπάρξει κάτι ξέχωρο στο Είμαι;
Μα…Προφανώς εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε περισσότερα από ένα απλό λουλούδι. Και ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε και τον εαυτό μας.
Είμαστε ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, προβληματισμενοι… Είμαστε…
“Είσαστε, αλλά τελικά… δεν είστε . Έφτιαξες δισεκατομμύρια διαφορετικές εκδοχές του Είμαι, καημένε άνθρωπε , για να ξεχάσεις το Ένα και να κρυφτείς από το Όλον.
Βλέπεις έναν ολάκερο κόσμο εκεί έξω, διαχωρισμένο και διαφορετικό από σένα. Κάθε μέρα πολεμάς, αγωνιάς, φοβάσαι, αγαπάς, κρύβεσαι, πονάς…
Θεωρείς μέγα προνόμιο την αντίληψη του εαυτού σου και δεν μπορείς να καταλάβεις πώς εγώ, ένα εύθραυστο λουλούδι, όπως με χαρακτηρίζεις, χαίρομαι επειδή απλά Είμαι…
Μάθε λοιπόν αυτό!
Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το Είμαι. Όλα τα υπόλοιπα είναι φούμαρα του νου σου…
Τάδε έφη Παπαρούνα, ή Μήκων, ή Άδωνις.
#εναμαθημασταθαυματα #voutiastothavma
Υ. Γ. Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα γιαυτό το εξαιρετικό λουλούδι: