Χρόνος ανάγνωσης 2′
Είχα τα μάτια κλειστά…
… όταν μια περίεργη δροσιά πλημμύρισε το δωμάτιο, που έμοιαζε σαν το τέλος μιας πολύχρονης αναζήτησης.
Τι περίεργη αίσθηση, σκέφτηκα.
Κάτι σαν πέταγμα, σαν παρουσία.
Φτερά και πούπουλα.
Σύντομα , ένα ζευγάρι φτερούγες άρχισαν να πεταρίζουν γύρω μου .
Έμεινα ακίνητη, κρατώντας τις γροθιές και τα μάτια σφιγμένα, μη θέλοντας να χάσω την στιγμή. Έψαχνα ολόγυρα να βρω τον ιδιοκτήτη.
Ήταν μονάχες! Μεγάλες, κάτασπρες φτερούγες! Μπουζάτες, που θα έλεγε και η μαμά μου.
Καινούργιες, του κουτιού…
Ένας δυνατός ήχος σαν τραγούδι πονεμένο, τράβηξε την προσοχή μου.
Κι οι φτερούγες εξαφανίστηκαν…
Αλλά, ένα παράξενο πράγμα, τον ήχο δεν τον άκουγαν τ’αυτιά μου, παρά μονάχα η καρδιά μου.
Κατάφερα ένα τσίμπημα στο εσωτερικό της παλάμης μου, να καταλαγιάσει η έκπληξη μαζί με την απορία και να πάψει το μυαλό να ψάχνει γαι απαντήσεις.
Μπα σε καλό μου, σήμερα…
Τ’ αυτιά να παραιτούνται κι η καρδιά να θρέφεται απ’τον ήχο και να μεγαλώνει. Και να τεντώνεται και να ανοίγει και να τεζάρει…
Τόσο πολύ τανίστηκε τούτη δω η καρδιά , που ξεπέρασε τα σύνορα που βάνει το σώμα κι αφού έγινε ένα με το δωμάτιο, αγκάλιασε ό,τι κι αν βρήκε μπροστά της, δεν λογάριασε ούτε τοίχους, μήτε πορτοπαράθυρα, ξεχύλισε ποταμάκι χαρωπό κι άρχισε να σουλατσάρει στους δρόμους, σαββατιάτικα.
Ένας πόνος στην δεξιά ωμοπλάτη την έκανε να συμμαζευτεί βιαστικά στο κέντρο του στήθους .
Πόνος σαν κάτι να λαχταράει να γεννηθεί . Σαν βλασταράκι που ποθεί να ξεμυτίσει.
Και τσουπ, να σου ένα φτεράκι. Τσίλικο. Τριζάτο!
Τσουπ κι άλλο! Κι ακόμη ένα!
Λιγόστεψε το χτυποκάρδι, ακούει πάλι η καρδιά…
Είναι μια μικρή φτερούγα, που όλο μεγαλώνει…
Κοιτάζω μπας και βγαίνει κάτι και αριστερά, μα είναι σαν να μην υπάρχει αριστερά. Σαν κάποιος να πήρε γομολάστιχα και μ’έσβησε κι απόμεινα μισή.
Πήγα να αγχωθώ, καθότι σαν άνθρωπος, όλα τα θέλω ολόκληρα, σωστά και μετρημένα.
Μια σκέψη :ίσως να μην έχει σωστό , με καθησύχασε.
Κι άρχισε να μεγαλώνει η φτερούγα μου κι εγώ να χαίρομαι και να θαυμάζω.
Ψιλιάστηκα πως ήταν εκείνη που’χα δει πιο πριν, αδέσποτη, μαζί με το ζευγάρι της!
Που ‘ψαχνα τον ιδιοκτήτη, ντε…
Πάνω που με συνέπαιρνε το θάμα, να’σου και ξεπετιέται κάτι αριστερά !
Εεειιι, για δες! Να τη κι άλλη μου πλευρά!
Ωωω! Να τη κι η δεύτερη φτερούγα!
Εμένα έψαχναν το λοιπόν…
Κι εγώ μακάριζα εκείνον που τις είχε.
Οι φτερούγες, συνοδεύονται απο μεγάλη ευθύνη, άκουσα μια φωνή…
Δέχομαι, απάντησα…
Από σήμερα, θα Με ακούς…
Μα, δεν έχω πια αυτιά, απάντησα…
Δεν τα χρειάζεσαι, έχεις καρδιά, Μου είπε…
Κούνησα πάνω κάτω τα καινούργια μου φτερά, για να αρχίσω να τα συνηθίζω…
Μπουζάτα καθώς ήταν, στραφτάλισαν μέσα στη νύχτα…
❤️❤️❤️