Ήρθα κενή. Άγραφος πίνακας. Αγνό φως και αγάπη .
Άρχισαν να γράφουν πάνω μου.
Αυτά που είχαν γραμμένα πάνω τους.
Όχι επίτηδες. Όχι με δόλο.
Απλά έτσι νόμισαν σωστό .
Κάποιοι άλλοι πριν απ’αυτούς έκαναν ακριβώς το ίδιο.
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε.
Δεν ξέρω πόσο χρόνο πήρε. Δεν ξέρω τι είναι ο χρόνος.
Δεν έχω ιδέα ποιος ήταν ο πρώτος που έβαλε τους κανόνες.
Κι αλήθεια δεν με νοιάζει.
Κάθε γράμμα πάνω μου, σκοτείνιαζε το φως μου.
Όχι με δόλο. Όχι επίτηδες. Τώρα το γνωρίζω.
Τώρα βλέπω ότι οι γραφές δεν είναι δικές μου.
Γιατί είμαι άγραφος πίνακας. Λευκός. Αγνός και αναμάρτητος.
Όπως κι εσύ.
Έτσι κι εγώ.
Παίρνω σφουγγάρι και με σβήνω.
Σβήνω τις τύψεις.
Σβήνω τις ενοχές.
Σβήνω τα δεδομένα.
Σβήνω τα γραμμένα.
Με σβήνω….
Για να με ξαναβρώ…
Υ. Γ. Αφιερωμένο στην ομάδα της βουτιάς! ❤️