Εγώ που λες, αγαπάω πολύ τους κανόνες.
Παιδιόθεν και πανταχόθεν πίστευα πως αν όλοι ακολουθούσαμε τους κανόνες, δεν θα υπήρχαν ανομοίες, παρανομίες, παρατυπίες και ευθύς αναλόγως άνομοι, παράνομοι και παράτυποι.
Κι έτσι θα ζούσαμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία, ιδανική και ειδυλλιακή σαν αυτές που φτιάχνω και θαυμάζω στα όνειρα μου.
Ποιους κανόνες; Μα τους ανθρώπινους. Αυτούς έμαθα και πίστεψα για αληθινούς.
Κάτι άλλους, σαν αυτούς της εκκλησίας, που ποινικοποιούσαν την σκέψη, να σου πω την μαύρη αλήθεια, πότε μου δεν τους χώνεψα.
Έτσι πέρασα την μισή μου ζωή, προσεκτικά νυχοπατώντας, να μην ενοχλήσω, να μην βρωμίσω, να μην παρανομήσω και να μην γίνω η αιτία να παραβεί κάποιος άλλος τους νόμους .
Επίσης, αυτή την μισή ζωή την πέρασα θυμωμένη και κακιασμένη μ’αυτούς που δεν σέβονταν τους κανόνες, κατηγορώντας τους για όλα τα δεινά του κόσμου τούτου. Υπέφερα σιωπηλά και ενίοτε ηχηρά, αναλόγως την κατάσταση.
Ήρθαν τα μαθήματα θαυμάτων στην ζωή μου.
Μάθημα 200
Δεν υπάρχει άλλη γαλήνη, πέρα από την γαλήνη του Θεού.
Ξεκινάω την μέρα μου, με την συγκεκριμένη φράση, που την σιγοτραγουδάω μέσα στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στις πρωινές μου συνεδρίες.
Ανάβει πράσινο, ξεκινάω να φύγω και περνάει με καρακόκκινο ένας φουριόζος ταξιτζής.
Ξεχνάω την γαλήνη και τον Θεό για λίγο, τον παίρνω στο κατόπι και μόλις φτάνω δίπλα του, του κορνάρω (ξέρεις εκείνο το επίμονο κορνάρισμα, που στην γλώσσα των κορναρισμάτων σημαίνει :φιλαράκι είσαι πολύ μαλάκας!)
Μου ανταποδίδει την φιλοφρόνηση, σηκώνοντας το μεσαίο του δάχτυλο. Φουντώνω τα μάλα και του κουνάω ολόκληρη την δεξιά μου παλάμη πάνω κάτω (που στην γλώσσα της παλάμης σημαίνει :φιλαράκι είσαι πολύ μαλάκας!)
Συνεπέστατη ακόμη και στην απόδοση χαρακτηρισμών, όποια γλώσσα κι αν χρησιμοποιώ.
Χωρίζουν οι δρόμοι μας, αυτός πάει δυτικά, εγώ ανατολικά.
Κανονικά (προ μαθημάτων θαυμάτων θα το κρατούσα όλη μέρα, θα σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι αυτός που κάνει την παρανομία, να μου δείχνει και το δάχτυλο (που στην γλώσσα των δαχτύλων όλοι ξέρουμε τι σημαίνει…), θα κουβαλούσα τον θυμό μου μέχρι να σκάσω, θα ξαναζούσα το συμβάν κάθε φορά που θα το εξιστορούσα με στόμφο και θα περίμενα από τον συνομιλητή μου να συμφωνήσει μαζί μου και να θυμώσουμε παρέα με τον χονδρουλό, φαλακρό και ανάγωγο ταξιτζή.
Ξαφνικά θυμήθηκα!
Φίλοι από παλιά… Ο ταξιτζής έγινε φως!
Είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε τυχαία και σ’αυτήν την ζωή και να χαιρετηθούμε με θέρμη.
Αυτό κάναμε…
Γειά σου φωτεινέ, παλιέ μου φίλε!
Ει! Για κοίτα! Μέσα μου, σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, εξαφανίστηκε το αίσθημα της αδικίας, η πίκρα, ο θυμός… και γελάω μόνη μου στον περιφερειακό…
Δεν υπάρχει άλλη γαλήνη, πέρα από την γαλήνη του Θεού…
Υ. Γ. 1. Όπως είπε και η οδηγός μου στην βαθιά βουτιά στα μαθήματα Rania Chatzitheodorou , Αλεξάνδρα μην ξεχνάς, ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν που ζήσαμε και πιθανόν θα ξαναζήσουμε, έτσι χαιρετιούνται οι άνθρωποι! Με ορθωμένο το μεσαίο δάχτυλο…. 😂
Υ. Γ. 2. Έτσι αλλάζει ο κόσμος… Από μέσα προς τα έξω…
Υ. Γ. 3. Η φωτογραφία, ενθύμιον γυμναστικών επιδείξεων και τρανή απόδειξη της αγάπης μου προς τους κανόνες. Όλα τα υπόλοιπα βρωμόπαιδα έλυσαν του ζυγούς, εγώ συνεχίζω…😂