Αν μπορούσες να έχεις μία ΜΑΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ποια θα ήταν αυτή;
Πρώτα θα σου διηγηθώ μια ιστορία και μετά θα σου πω ποια θα ήθελα να είναι η δική μου.
Σκηνικό : ελληνική δημόσια υπηρεσία. ΙΚΑ.
Π.c.!
Όχι Π.Χ ούτε π. χ. Αλλά Π. c που σημαίνει προ covid.
Πολύς κόσμος, ουρά ατελείωτη.
Είχαμε πάει με τον Θοδωρή να δώσουμε τα δικαιολογητικά μας για γυαλιά οράσεως.
Δύο γκισέ, δύο υπάλληλοι.
Τον ένα δεν τον θυμάμαι καθόλου, αλλά για την ιστορία θα τον ονομάσουμε ο “καλός”, μιας και έτσι τον αποκαλούσαν οι κυρίες που ήταν μπροστά μας. Και ίσως να μην είχε καν αυτό το όνομα, αν ο διπλανός κύριος δεν ήταν ο “κακός”…
Αυτόν τον θυμάμαι σαν να τον είδα πριν λίγο. Αφημένος είναι το πρώτο επίθετο που μου έρχεται, όχι με την έννοια του χαλαρός, αλλά αυτή του παραιτημένος, ηττημένος από την ζωή. Μεσήλικας, αδύνατος, χλωμός, λιγοστό μαλλί κολλημένο στο κρανίο, ρυτίδες δυσαρέσκειας και ίσως θυμού και απογοήτευσης, πουκάμισο κοντομάνικο ξεθωριασμένο, δύο νούμερα μεγαλύτερο , με φθαρμένο γιακά, από ‘κείνα που ακόμη και στα νιάτα τους αναρωτιέσαι τι χρώμα να’ ναι άραγε (μπεζογκριζομωβγαλαζοεκρου και γιατί τα πουλάνε και γιατί τα αγοράζουν) …
Ύφος βλοσυρό (ίσως να έφταιγαν και τα βαριά γυαλιά μυωπίας που λειτουργούσαν σαν μεγενθυτικοί φακοί, τόσο για τα μάτια αλλά και για τα συναισθήματα) με μια υπόνοια χαιρεκακίας (ελάτε στον γκισέ μου και δεν θα περάσετε καλά…) και συγκαλυμένης εκδικητικότητας (εσύ θα την πληρώσεις που δεν ξύπνησα όμορφα).
Γυαλιστερή λιπαρή επιδερμίδα με μεγάλους, ξεδιάντροπους και απειλητικούς πόρους. Με λίγα λόγια, καθόλου ευχάριστος στην όψη, αλλά είμαι σίγουρη ότι συνέβαλλαν σ’αυτό και οι συζητήσεις που έκαναν οι κυρίες όσο περιμέναμε να έρθει η σειρά μας. (περιμέναμε αρκετά…)
Μου λέει λοιπόν η μία κυρία :ελπίζω να είστε τυχεροί και να μην πετύχετε τον γρουσούζη, γιατί αυτός πάντα θα βρει κάποιο λάθος στα δικαιολογητικά σας και δεν θα πάρετε τα χρήματα πίσω.
Απαπαπαπα λέει η δεύτερη κυρία, εγώ αυτόν τον φοβάμαι, μιλάει πολύ απότομα και διώχνει τον κόσμο.
“Κακός” άνθρωπος συμπληρώνει μια τρίτη και πριν καλά καλά φτάσει η σειρά μας, έχουμε αποφασίσει για το ποιόν του κυρίου. Βλέπουμε κιόλας ότι καθυστερεί το άτομο που βρίσκεται στον δικό του γκισέ, ενώ ο άλλος αδειάζει και γεμίζει συνέχεια (αναστενάζουν με ανακούφιση οι κυρίες που δεν έπεσαν “θύματα” του) και κοιταζόμαστε με τρόμο με τον Θοδωρή, όταν λίγο πριν πάμε στον “καλό” φεύγει κακήν κακώς ένας κύριος από τον “κακό”….
Διστακτικά πηγαίνουμε μπροστά του, κυριολεκτικά σαν βρεγμένες γάτες και σαν παιδάκια που δεν έκαναν τίποτα κακό αλλά θα τιμωρηθούν πάραυτα…
Καλημερίζουμε, δίνουμε τα χαρτιά μας και ακούμε μια ατελείωτη θυμωμένη γκρίνια για τους οπτικούς που δεν κάνουν την δουλειά τους και να τους πάρει και να τους σηκώσει, που αν δεν ήταν αυτοί, αυτός τώρα θα ασχολούνταν με άλλα πράγματα και δεν θα χρειαζόταν να το κάνει αυτό και όλα στραβά και η κυβέρνηση και οι πολιτικοί, ρεμάλια όλοι και δεν θα υπήρχε λόγος να βρίσκεται εκεί…
Επιβεβαίωνε όσα μας πρόλαβαν οι κυρίες και μάλιστα πανηγυρικά!
Η συνηθισμένη μου αντίδραση σε τέτοια συμπεριφορά θα ήταν να εκνευριστώ.
Του Θοδωρή, να εκνευριστεί από μέσα του, αλλά να μην το δείξει…
Εγώ θα το έδειχνα κιόλας…
Και έγινε το εξής μαγικό… Εκεί που ο αντιπαθητικός κύριος φώναζε ότι εγώ δεν έπρεπε να βρίσκομαι καν εδώ του λέει μια γλυκιά φωνή που βγήκε από μέσα μου : ναι, αλλά αν δεν είσασταν εδώ, εμείς πως θα είχαμε την ευκαιρία να σας γνωρίσουμε; (χωρίς ίχνος ειρωνείας, τ’ορκίζομαι).
Ο Θοδωρής έψαχνε δεξιά αριστερά να βρει ποια μίλησε στην θέση μου…
Ούτε κι εγώ το πίστευα…
Και συνέβη κι άλλο μαγικό! Ο κύριος μεταμορφώθηκε μπροστά μας.
Το πρόσωπο του γλύκανε, φωτίστηκε! Τα σφιγμένα χαρακτηριστικά του χαλάρωσαν. Χαμογέλασε σαν ντροπαλό αγοράκι, τα κέρινα μάγουλα του χρωματίστηκαν, κάποιος θέλησε να τον γνωρίσει και βγήκε κατευθείαν από τον ρόλο που τον έβαλαν να παίζει.
Έριξε μια τυπική ματιά στα δικαιολογητικά, έβαλε την υπογραφή και την σφραγίδα του, μας μίλησε για το χωριό του, μας είπε κάποια μασάλια (γνωμικά) που έλεγε ο παππούς του, γελάσαμε, του είπε ο Θοδωρής για τον δικό του παππού, μας κάλεσε στο χωριό του…
Αποχαιρετιστήκαμε εγκάρδια σαν παλιοί γνώριμοι και φίλοι.
Ένιωσα τόσο όμορφα! Νιώσαμε τόσο όμορφα με τον Θοδωρή! Κάτι σαν να υπάρχει εκεί έξω (ή εδώ μέσα…) κι ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος όπου οι διαφορές λύνονται όταν πραγματικά “δεις” τον άλλο και θυμηθείς τι είσαι κι εσύ στ’αλήθεια.
Αν θα είχα μια ΜΑΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ θα ήθελα να είναι αυτή. Να βλέπω πέρα από την “μορφή” και τον ρόλο στον οποίο έχεις εγκλωβιστεί! Να μπορώ να πω αυτή την μαγική φράση που θα σε βγάλει από την “φυλακή” σου…
Για να μπορέσω να βγω κι εγώ επιτέλους από την δική μου…
Λοιπόν; Ποια θα ήθελες να είναι η δική σου ΜΑΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ;