Σίγουρα θυμάσαι κάποιες στιγμές, που ένιωσες ότι είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που συνήθως πιστεύεις ότι είσαι.
Ίσως να το ένιωσες στο όνειρο σου την ώρα που έβγαζες φτερά , ίσως ατενίζοντας ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα, ή όταν αφέθηκες σε μια αγαπημένη αγκαλιά.
Ίσως όταν πέρασες τα δάχτυλα σου μέσα στο τρίχωμα ενός τετράποδου φίλου ή γεύτηκες το θεσπέσιο άρωμα ενός σπάνιου άνθους. Ή όταν πλημμύρισε τ’αυτιά σου μια πρωτάκουστη μελωδία…
Και ξάφνου τα όρια του σώματος σου, που έχεις για σπίτι και εαυτό, διαλύθηκαν .
Κι ο χρόνος άρχισε να μετριέται σε ανάσες και χτυποκάρδια…
Και θέλησες να κρατήσεις την ανάσα σου, από λαχτάρα μην τυχόν και χάσεις αυτό που κατάλαβες ότι τόσον καιρό έψαχνες…
Κι έπειτα το’χασες, καθώς σ’αυτόν τον κόσμο επανήλθες κι άρχισες να φοβάσαι και να κρίνεις και να πονάς.
Και τρόμαξες, πως δεν σου αξίζει αυτή η αιώνια στιγμή η γεμάτη αγάπη κι έτρεξες να φυλακίσεις την ανάμνηση. Να την κορνιζώσεις….
Και πάλι δεν έπαψες να την αναζητάς.
Κι όσο πιο πεισματικά την κυνηγάς, τόσο ξεφεύγει.
Στήσε καρτέρι στο κενό ανάμεσα στις σκέψεις.
Σε μια τόσο δούλα χαραμάδα.
Εκεί αγαπά να κρύβεται..
Και είναι αυτό το ίδιο το κενό, που περιέχει τα πάντα, από πάντα και για πάντα…