Διαπίστωση πρώτη: Είμαι κότα!
Διαπίστωση δεύτερη: Το κρύβω καλά!
Συχνά το παίζω γλάρος, αετός, μέχρι και γεράκι… ξεγελάω τους άλλους τόσο πολύ, που έφτασα να ξεγελάω και τον εαυτό μου!
Περήφανη για την αγέρωχη και ελεύθερη φύση μου, κριτικάρω όσους δεν τολμούν, με ένα αίσθημα υπεροψίας και ενίοτε πνευματικής αλαζονείας…
Κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και θυμώνω μ ‘αυτούς που δεν έχουν το σθένος να το κάνουν…
Κατηγορώ την άδικη και κακή μου μοίρα για ότι πάει στραβά και ελπίζω κάποια στιγμή, να αποφασίσει το σύμπαν να μου χαρίσει ότι αξίζω…
Σου θυμίζω κάποιον;
Συνεχίζω…
Σηκώνομαι κάθε πρωί, μ’ένα βάρος στο στήθος μου και μια πίκρα στο στόμα μου, που είμαι ακόμη κολλημένη στην ίδια ζωή…
Που τα όνειρα μου δεν ευτύχησαν να δουν το φως του ήλιου, πάρα φωλιάζουν στην καρδιά μου και είναι πολλά και είναι βαριά…
Ρίχνω ευθύνες σε όλους και πιο πολύ σε μένα! Αλλά αυτό αντί να με κάνει να δράσω, με ακινητοποιεί…
Κλαίγομαι, μιζεριάζω, συγκρίνω την ζωή μου, με αυτές των άλλων στα social media, συγκρίνω το σώμα μου με αυτό των άλλων…(εκεί να δεις γούστα…) και μάντεψε, πάντα χάνω!
Φυσικά και μου φταίει η πολιτική, οι πολίτες, οι δρόμοι, τα αυτοκίνητα, οι αλλοδαποί, οι ημεδαποί, σε κάθε post που διαβάζω παίρνω θέση και μαλώνω με όσους έχουν αντίθετη άποψη (έτσι έμαθα…ότι υπάρχουν εμείς κι αυτοί…) ακόμη και για θέματα που ποτέ πριν δεν με είχαν απασχολήσει, παρά μόνο την συγκεκριμένη στιγμή που διάβασα το post…
Παλεύω στο έξω μου…μα πιο πολύ μέσα μου…
Και η ευκαιρία που περίμενα και ονειρευόμουνα ήρθε…
Αλλά κοίτα να δεις, μετά ήρθε ο covid και δεν έγινε (το όνειρο μου πραγματικότητα) και σκέφτηκα, είδες; Δεν με θέλει…(ποιος καλέ;;;)
Και μετά τελείωσε ο εγκλεισμός και είπα, ε τώρα σιγά μην γίνει.
Κι ύστερα ξανάρθε η ευκαιρία, αλλά εγώ θύμωσα γιατί δεν έγινε την στιγμή που ήθελα.
Αντί να χαρώ, θύμωσα σαν κακομαθημένο: τώρα δεν θέλω εγώ….
Και μετά πάγωσα και σχεδόν αρρώστησα, γιατί δεν ήθελα να το κάνω πια, το μεγάλο μου όνειρο, τώρα είναι αργά…
Δεν κατάλαβα τι συνέβη…
Και μετά κατάλαβα…
Είμαι κότα! (…και χέστης και τζάμπα μάγκας!)
Είμαι αυτή η στρογγυλή κοτούλα, που όλη μέρα τσιμπολογάει κι όλη μέρα ψάχνει τον επόμενο σπόρο, κουνώντας δεξιά κι αριστερά τον τροφαντό ποπό της…
Δείχνει πάρα πολύ απασχολημένη (τι κάνεις; Άσε τρέχω…)και έχει πείσει τον εαυτό της, ότι αυτό που κάνει είναι πάρα πολύ σημαντικό και (πρόσεξε τι θα πω…) δεν έχει χρόνο για κάτι άλλο…
Κάνει ένα γύρω όλη την αυλή και μετά κι άλλη μία, ξανά και ξανά, μέχρι να νυχτώσει και να πάει για ύπνο.
Και την άλλη μέρα το πρωί, το ίδιο πάλι. Τα φτερά της δεν έχουν πετάξει ποτέ, κάποιες φορές τα ανοίγει, ίσα ίσα να τα ξεσκονίσει και κακαρίζει με προσποιητή ικανοποίηση , για να την δουν οι άλλες κότες…
Αυτή είμαι!
Άμα τυχόν ξεχάσουν την πόρτα από το κοτέτσι ανοιχτή, αντί να το σκάσω, πάω σιγά σιγά και κάνω έτσι, ένα τσακ με το ποδαράκι μου και την κλείνω εγώ…μην τυχόν και σκεφτώ καμμιά παράτολμη σκέψη…
Μην τυχόν και χρειαστεί να δοκιμάσω να πετάξω (χέστης σου λέω…)
Και σου’χω και έτοιμες 253 χιλιάδες δικαιολογίες για να μην το κάνω: είμαι χοντρή, είμαι μεγάλη, είμαι λίγη, οι άλλοι το κάνουν καλύτερα, ποια είμαι εγώ, θα αποτύχω, τζάμπα θα προσπαθήσω, μια άλλη κότα που ήξερα, πήγε να το κάνει και έφαγε το κεφάλι της….η μακρινή τριτοξάδελφη αυτής της κότας είχε χειρότερη τύχη, ααααα έχουμε κορωνοιό….και πάει λέγοντας…
Βέβαια, από την ώρα που το κατάλαβα (ότι είμαι κότα!), από την ώρα που αντιλήφθηκα ότι από φόβο κι από βόλεψη, δεν δοκιμάζω καινούργια πράγματα κι όχι από μαγκιά , κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου…
- Άρχισα να βλέπω ότι η ζωή μου μένει στάσιμη, επειδή εγώ μένω στάσιμη, όχι επειδή φταίνε οι άλλοι.
- Άρχισα να βλέπω, ότι για να αλλάξει κάτι, θα πρέπει να κάνω εγώ κάτι αλλιώς…
- Άρχισα να καταλαβαίνω ότι αποζητώ την οικειότητα, αλλά είναι εντάξει να νιώθω και αβεβαιότητα…
- Άρχισα να βλέπω την πόρτα του κοτετσιού ανοιχτή και να μην τρέχω πανικόβλητη να την κλείσω…μια φορά μέχρι που πάτησα λίγο το ποδαράκι μου απ ‘έξω…
- Άρχισα να εμπιστεύομαι αυτήν την περίεργη αίσθηση στο στομάχι, που μου λέει προχώρα, χωρίς να έχω διασφαλίσει το αποτέλεσμα…
- Άρχισα να κάνω τον φόβο μου φίλο και την παρόρμηση οδηγό…
- Άρχισα να ψάχνω για σημάδια γύρω μου και μέσα μου, που μου δείχνουν τον δρόμο….
- Άρχισα να λέω ναι, σε ότι με ξεβολεύει…
- Άρχισα να εστιάζω τις σκέψεις μου , σ ’αυτό που θέλω να συμβεί κι όχι σ’ αυτό που φοβάμαι…
- Άρχισα να αφήνομαι, αντί να πολεμάω…
- Άρχισα να κάθομαι πάνω στον φράχτη, αγναντεύοντας…
- Ααααα επίσης κατάλαβα, ότι αν περιμένω να με σώσει κάποιος, την πάτησα…Μπορεί να με εμπνεύσει, να μου δείξει τον δρόμο, αλλά αυτή που θα τον περπατήσει, είμαι εγώ…
Και στα κρυφά…τις νύχτες…όταν οι υπόλοιπες κότες κοιμούνται… πεταρίζω…
Ιστορία, συνηθισμένη, αληθινή, με μπόλικη σάλτσα για να τρώγεται ευχάριστα. Αληθινή και καθημερινή, αφιερωμένη σε όλους εμάς τους καθημερινούς, που δεν τους πιάνει το μάτι σου, που δεν ξεχωρίζουν, που άλλοτε είναι κι άλλοτε δεν είναι σημαντικοί, που παλεύουν κάτι να συμβεί, κάτι να χτίσουν και την ίδια στιγμή το γκρεμίζουν, άλλοτε από απροσεξία, άλλοτε από άγνοια και φόβο κι άλλοτε από τσατίλα, γιατί δεν βγήκε κατά πως το είχαν σχεδιάσει….
|
|
|
|
|
|