Δυσκολεύτηκα να ξυπνήσω σήμερα…
Όπως όλες αυτές τις μέρες. Ποιο το νόημα;
Πρέπει να δηλώνω που πάω και τι κάνω. Πόση ώρα το κάνω. Ποια είμαι ( μήπως ξέρω;) και που μένω.
Κουλουβάχατα το μυαλό μου, μπερδεμένες οι σκέψεις, δεν βοηθάει το scroll down, μια συμφωνώ, μια διαφωνώ, μια ελπίζω , μια απογοητεύομαι, μια χαίρομαι, μια λυπάμαι, μια χαίρομαι , μια θυμώνω, θυμώνω, θυμώνω…EMOJIS , αλλά και πραγματικά ( πραγματικά ;;;) συναισθήματα…
Ταυτίζομαι και διαχωρίζομαι, πολεμάω και κρύβομαι , άλλοτε χάνω , άλλοτε κερδίζω…
Δεν μπαίνω σε φρασεολογικές αντιπαραθέσεις, μένω εκεί που νιώθω ότι ανήκω, σβήνω «φίλους» (που δεν ήταν ποτέ…), γελάω με το άμεσο και ευφάνταστο χιούμορ κάποιων (ξαναγελάω ψεύτικα 😂, μετά την όγδοη φορά που μου στέλνουν το ίδιο αστείο), δεν μένω σπίτι (γιατί ευτυχώς έχω σκύλο!!!!) κι όλα αυτά στο ίδιο σκρολάρισμα…
Δεν βγήκα από το Facebook, και βγαίνει καπνός απ’τά αυτιά μου… ήδη… έχω ήδη κάψει μερικά νευρικά κύτταρα και έχω ήδη ενδυναμώσει τις ίδιες αρκετά δυνατές νευρικές συνάψεις, που με κάνουν ένα χάμστερ που τρέχει ατελείωτα σ ‘έναν τροχό, τον ίδιο πάντα…με τον ίδιο ζήλο, πάντα…
Μπαίνω για το πρωινό κρύο ντους της ημέρας (θα κάνω περισσότερα πλέον, βοηθάει και στα νεύρα, αλλά και στο ανοσοποιητικό, σε επόμενο post πιο αναλυτικές πληροφορίες… ), ακούγοντας δυνατά το like a River!
Πίνω καφέ με τους αγαπημένους μου (Θοδωρής και Μπέλλα!) και νιώθω το μισό μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μου να συμμετέχει σε όλα αυτά που προανέφερα, να πίνει καφέ, να μιλάει με τον Θοδωρή, να ακούει Rap (ναι καλά άκουσες Rap, The end of days…), να χαϊδεύει την Μπέλλα κι ένα άλλο κομμάτι, κάπου λίγο πιο πίσω και λίγο πιο βαθιά , να ψάχνει να θυμηθεί το όνειρο που είδε λίγο πριν ξυπνήσει. Με μανία όμως. Νιώθοντας ότι πρέπει καλά και σώνει να το θυμηθεί!
Ο Θοδωρής με κοιτάζει με απορία. Του λέω προσπαθώ να θυμηθώ….
Ξαφνικά μου ‘ρχεται!
Βρίσκομαι σε μια μεγάλη παρέα, κάπου έξω (σιγά που θα ήμουν μέσα…), Έχω λέει ένα παιδί. Ένα παιδί με ειδικές ανάγκες (τρομάζω και πονάω …). Το κοιτάζω σαν να μην το έχω ξαναδεί. Έχω την αίσθηση ότι δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί του (πλημμυρίζω τύψεις…). Κάθεται σε μια άκρη , δεν μιλάει, δεν κουνιέται. Αποφασίζω να ασχοληθώ μαζί του και αρχίζει δειλά δειλά να κάνει κάποιες κινήσεις και χαμογελάει…
Καθώς το εξιστορώ στον Θοδωρή, μου λέει περίεργο.
Θα θέλα να ξέρω το μήνυμα πίσω από το όνειρο σκέφτομαι…
Θυμάμαι την Αναστασία (ανέβα και ρώτα) , σε δευτερόλεπτα ξεσπάω σε κλάματα…
Ο γλυκός μου αντρούλης είναι βέβαιος ότι δεν πάω καλά…
Εγώ είμαι, του λέω με λυγμούς…(σιγουρεύεται ο Θοδωρής για την διάγνωση)…
Εγώ είμαι το κοριτσάκι με τις ειδικές ανάγκες! Εμένα άφησα στην άκρη καθώς ασχολούμουν με όλους τους άλλους! Με τα θέλω και τις προσδοκίες τους! Τα δικά μου όνειρα πάτησα και ακρωτηρίασα την ψυχή μου! Εγώ το έκανα! Εγώ φταίω!
Συγγνώμη! Συγχώρεσε με σε παρακαλώ! Σ’ αγαπάω…
Σ’ αγαπάω πολύ μικρό κοριτσάκι ( με το θλιμμένο μουτράκι, που πάντα αναρωτιόσουνα πως βρέθηκες εδώ που ένιωθες ότι δεν ανήκεις…) που παραμέλησα τις ανάγκες σου, που δεν σ’ άκουγα και δεν σ΄ άφηνα να μιλήσεις κι απέμεινες μόνο να με κοιτάς και να μου γνέφεις…
Σ’ αγαπάω μικρή Αντούλα ( Άντα το υποκοριστικό μου, μόνη μου το έβγαλα, γιατί μου ήταν δύσκολο να προσφέρω το Αλεξάνδρα) που έχω χρόνια να σε ΔΩ…
Σ’ αγαπάω γιατί είσαι η μόνη που συνεχίζει να ακολουθεί τις οδηγίες της δασκάλας, πιστή στο καθήκον (στην τελευταία φωτογραφία από γυμναστικές επιδείξεις), ενώ οι υπόλοιποι έχουν χαλάσει τις σειρές και κοιτάζουν όπου να ‘ναι…Που στέκεσαι ακόμη προσοχή και προτάσσεις το χεράκι σου, ενώ οι άλλοι έχουν ήδη λύσει τους ζυγούς…
Σ’ αγαπάω που πίστεψες ότι ακολουθώντας τους κανόνες θα είσαι ευτυχισμένη…
Σου δίνω την άδεια τώρα, να είσαι ελεύθερη!
Είσαι Ελεύθερη!
Σε βλέπω…
Έκλαψα……κι εμείς σ’ αγαπάμε!!
Ναι, γιατί όλοι μας το παραμέλησαμε αυτό το παιδάκι! Κι εγώ σας αγαπάω…
Μην ξεχνας ποτε να σε προσεχεις!!!Αν εισαι συ καλα, ειμαστε κι οι υπολοιποι
Τα μαθήματα που παίρνω από σένα, ανεκτίμητα…
Αποδοχή, φροντίδα κ αγάπη στην μικρή και στη μεγαλη Άντα!
Σ’ευχαριστούμε για το μοίρασμα Αλεξάνδρα!
Κι εγώ ευχαριστώ…
Δύσκολοι καιροί…αλλά το παιδί που κρύβουμε μέσα μας ακόμη γελάει. Τις ίδιες σκέψεις για το μικρό παιδί που κρύβουμε έκανα κι εγώ προχθές πιάνοντας τον εαυτό μου να ξεφυσαει. Το “χρυσό αυγό ” μπορούμε να το έχουμε αν θελήσουμε.εσυ μου το πες κάποτε!
Να είδες! Λέω κάτι έξυπνα μερικές φορές και μετά τα ξεχνάω… Καλά που τα θυμάστε εσείς!
Απλά εκπληκτικό…απλά τόσο μα τόσο αληθινό….ανομολόγητα συναισθήματα που βρίσκουν διέξοδο με όσα λες και όπως τα λες ή τα γράφεις…σε ευχαριστώ για μια ακόμα φορά…
Εγώ ευχαριστώ, που νιώθω ότι όλο αυτό βρίσκει ανταπόκριση! Ναι είναι μέσα από την καρδιά ♥ μου…