Ο Γλάρος
ΜΑΘΗΜΑ 2
Σήμερα Κυριακή… Γκρίζα σύννεφα που υπόσχονται βροχή . Μουντάδα . Περίεργος καιρός. Περίεργος κόσμος στον δρόμο.
Παραλιακή…
Σκηνικό πρώτο: ζουμπουρλούδικος νεαρός πάνω σε μηχανάκι βρίζει στον αέρα (και κουνιέται μπρος πίσω, κρατώντας το τιμόνι, γιατί τι άλλο να κάνεις πάνω σε ένα μηχανάκι, άμα έχεις νεύρα).
Σκηνικό δεύτερο : στο πεζοδρόμιο δυο τύποι, εμφανώς φίλοι, συνομιλούν κάνοντας απίστευτες χειρονομίες ο ένας στον άλλο (απ’ αυτές που άμα δεν είσαι πολύ φίλος, παρεξηγήσαι…).
Σκηνικό τρίτο: «κύριος» γύρω στα 65, πετάει τα σκουπίδια του, έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου του (μάρκας BMW, μεγάλη, μαύρη, η πινακίδα τελειώνει σε 1000, μη και δεν το θυμάται… ) του λέω τι κάνεις; Μου λέει άντε ρε γ@μ… Ωραία πράματα, πολιτισμένα, ανθρώπινα. Φτάνω με τα πολλά (και γεμάτη ευχές) στον Αετό ,στην Αρετσού.
Παίρνω την σανίδα μου και τρέχω στην θάλασσα. Να ξεφύγω. Μια ψιλοβρέχει, μια σταματάει…
Είναι μεσημεράκι πια και έχουν φύγει σχεδόν όλοι. Οι υπόλοιποι κωπηλάτες, οι ψαράδες, οι ναυτοπρόσκοποι, οι ιστιοπλόοι…
Η επιφάνεια του νερού λεία, καθρεφτίζει τα σύννεφα. Ο ουρανός και η θάλασσα ένα. Μπερδεύω το πάνω με το κάτω. Μπερδεύω το «πραγματικό» , με την αντανάκλαση… Απλά γλιστράω . Το μόνο που ακούγεται είναι ένα υγρό θρόισμα.
Τρομάζω όταν βλέπω μια μεγάλη μαύρη σκιά και γυρίζω το βλέμμα μου ψηλά, ένας γλάρος. Με κοιτάζει με μισό μάτι… Τι θες εσύ εδώ ; Με ρωτάει..
Εγώ: τι εννοείς; Κάνω βόλτα…
Γλάρος: Τι είσαι;
Ε: άνθρωπος, νομίζω…
Προσγειώνεται πάνω στην σανίδα. Με περιεργάζεται. Δεν φαίνεται να με φοβάται.
Γ: Τι θες εδώ , σε ρώτησα;
Ε: Κάνω κουπί..
Γ: Γιατί;
Ε: Γιατί μου αρέσει να είμαι πάνω στο νερό…
Γ: Και γιατί δεν πετάς;
Ε: Δεν έχω φτερά…
Γ: Ποιος στο είπε αυτό;
Ε: Άλλοι άνθρωποι…
Έχεις ακούσει γλάρο να γελάει; Να ξεκαρδίζεται; Να πέφτει ανάσκελα πάνω στην σανίδα και να χτυπιέται; Εγώ και άκουσα και είδα! Συνεχίζει έτσι κάνα δίλεπτο.
Κάποια στιγμή, σηκώνεται και σκουπίζει τα δάκρυα του (ναι, έκλαψε απ’τα γέλια).
Ξεκινάει να ανοιγοκλείνει τα φτερά του, να τεντώνεται και να κορδώνεται…
Γ: Έλα κάν΄το κι εσύ!
Ε: Αφού…
Γ: Κάν΄το σου λέω!
Δεν παίρνει από όχι ο γλαράκος! Υπακούω. Τεντώνομαι, ανοίγω τα χέρια μου και τα κουνάω πάνω κατά, πάνω κάτω… Πιο γρήγορα φωνάζει…
Πάνω κάτω, πάνω κάτω κι αλήθεια σου λέω αρχίζω να νιώθω κάτι να φυτρώνει, γύρω στις ωμοπλάτες και πάνω στους ώμους και γύρω από τα χέρια…. Δύο υπέροχες, μεγάλες, καινούριες φτερούγες…
Γ: Στο είπα!
Ε: Μα…
Γ: Πέτα!
Ε: Μα…
Γ: Πέτα είπα!
Και πέταξα! Διστακτικά και μουδιασμένα στην αρχή, ύστερα λίγο πιο ψηλά και μετά ξεθάρρεψα. Έκανα ένα γύρο όλη την Αρετσού κι αν δεν με είδες είναι επειδή δεν σηκώνεις το βλέμμα σου απ’το κινητό. Έκανα ένα γύρο την Σαλονίκη κι αν δεν με είδες, είναι επειδή δεν κοιτάς ψηλά. Έκανα ένα γύρο όλη την γη κι αν δεν με είδες, είναι επειδή και να με είδες, δεν πιστεύεις ότι με είδες…
Γ: Λοιπόν;
Ε: ……..
Γ: Τι, χαζέ άνθρωπε; Γιατί δεν πιστεύεις ότι μπορείς να πετάξεις;
Ε: Δεν μου είπανε ότι μπορώ…
Γ: Δεν χρειάζεται να σου το πει κανείς! Γεννιέσαι μ‘αυτό. Στην αρχή το ξέρεις! Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να πετάξεις! Πετάς σε κάθε ευκαιρία!
Πετάς όταν σ ‘αφήνει η μαμά σου, μωρό στα σκοτεινά, να κοιμηθείς. Πετάς όταν παίζεις με τους φίλους σου και δεν υπάρχει μεγάλος τριγύρω! Πετάς όταν αργείς για το σχολείο… Κάποια στιγμή όμως, πέφτεις και ανοίγεις τα γόνατα σου. Και τρέχεις κλαίγοντας στην μαμά σου και σε ρωτάει πως το έπαθες και της λες πετούσα…και ή γελάει ή σε μαλώνει….σίγουρα δεν σε πιστεύει. Και σου λέει να μην το ξανακάνεις. Και δεν το ξανακάνεις για καιρό. Κι έπειτα διστάζεις. Και μετά φοβάσαι. Κι έτσι δεν το ξανακάνεις ποτέ. Και στο τέλος ξεχνάς…
Ε: ……..Πετάνε κι άλλοι;
Γ: Όλοι!
Ε: Γιατί δεν έχω δει κανέναν;
Γ: Έχεις δει! Απλά δεν το πίστεψες. Νόμιζες ότι ήταν γλάρος…
Ε: ……..
Γ: Χρησιμοποίησε τα μάτια της ψυχής σου! Βλέπουν αλλιώς!
Ε: Να πιστέψω δηλαδή…Κι ας μην θυμάμαι;
Γ: Πίστεψε! Θα θυμηθείς! Φεύγω τώρα. Πάω ν’ ανοίξω τα φτερά μου!
Ε: Ευχαριστώ πολύ! Γεια σου φίλε μου! Πάω να κρύψω τα φτερά μου…
Εργασία
Το μόνο που έχεις να κάνεις την επόμενη βδομάδα, είναι να κοιτάς ψηλά! Κι αν θέλεις, βγάλε φωτογραφία κάτι που θα σε εντυπωσιάσει εκεί ψηλά και στείλτο μου . Να το δώ και να το δούνε κι άλλοι! Να θυμηθούμε…
Καλή εβδομάδα! Κοίτα ψηλά!
Ποσο ωραια μιλας μεσα μου!!!! Δε με νοιαζει για τους αλλους…..
Σ’ευχαριστω πολύ! Όταν ταιριάζουν οι ψυχές, μιλάνε μεταξύ τους…
Έχεις ανοίξει τα φτερά σου κ πετάς .. σε έχω δει, σε απολαμβάνω, σε θαυμάζω! Είσαι υπέροχη! Είσαι ο δικός μου ο γλάρος..
Αγαπημένη μου! Είμαστε όλοι και γλάροι και θάλασσες και φύκια. Είμαστε και το καλό και το κακό. Είμαστε και μίζερες, είμαστε και γ@μ@τες! Σημασία έχει τι επιλέγουμε να είμαστε! (Το τελευταίο είμαστε σίγουρα!)
Θα πετάξου σου λέω…..:)
Ε ναι επιτέλους!!!! Τι περιμένεις;;;;
Πολλά ομορφο που θα έλεγαν και οι φίλοι μου οι Κυπραίοι… Τον αγαπάμε τον γλάρο μας έχει μάθει πολλά που δυστυχώς δεν θα μπορούσαμε από πουθενά αλλού να τα μάθουμε. Και το πιο ωραίο είναι ότι μόλις αρχίσεις να πετάς και εσύ εκεί ψηλά όμορφα, ανέμελα, ελεύθερα και χωρίς την ανάγκη να πετάς για να βρείς την τροφή σου μαζί με το υπόλοιπο σμήνος, τότε ανακαλύπτεις οτι υπάρχουν και άλλοι “γλάροι” σαν και εσένα που πετούν παρόμοια με εσένα μόνο και μόνο επειδή τους αρέσει να πετούν…
Τέλειο φίλε μου! Το “πέταγμα” για το “πέταγμα” και στη συνέχεια γίνεσαι “αυτό”( πέταγμα ή ότι άλλο)… Γιατί “αυτό” είσαι, ήσουν και θα είσαι πάντα… Γιατί πρέπει απλά να το κατανοήσεις ,αλλά δεν χωράει μέσα στα “κουτάκια” που έχεις για να ορίζεις την ζωή σου…
΄΄ Γιατί, ΄΄ ρωτούσε η μητέρα του. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είσαι όπως όλα τα πουλιά στο σμήνος;
΄΄ Άκου εδώ΄΄, είπε ο μπαμπάς του. Ο χειμώνας πλησιάζει. Αν πρέπει να κάνεις κάτι είναι να βρεις πως θα εξασφαλίσεις την τροφή. Αυτή η υπόθεση με τις πτήσεις είναι πολύ καλή, αλλά δεν τρώγεται.
Έμαθε να πετάει, και δε μετάνιωνε για το τίμημα που είχε πληρώσει. Ο Γλάρος ανακάλυψε ότι η ανία, ο φόβος και ο θυμός αποτελούν τις αιτίες που ο βίος των γλάρων είναι τόσο σύντομος και, με αυτά τα συναισθήματα διωγμένα οριστικά από το νου του, μπόρεσε κι έζησε μια μακρόχρονη κι ευτυχισμένη ζωή.
Ευτυχώς για τον γλάρο… και για ολους που προτιμάνε να πετάνε, αντί να βολεύονται…
Πόσο όμορφο! Ευχαριστώ πολύ!
Λοιπον οταν το διάβασα αυτο ξερεις τι μου θυμισε ; Ενα βιβλίο του Luis Sepulveda που λεγεται Η ιστορια του γάτου που έμαθε σε έναν γλάρο μα πετάει . Στο συστήνω ανεπιφύλακτα και οσο και αν θελω να σου πω το επιμύθιο της ιστορίας που ειναι στο τέλος , θα κρατηθώ για να το διαβάσεις . Θα το δεις οταν ρωταει στο τέλος ενας χαρακτήρας κάποιον άλλον :» ξερεις γιατι τελικα ο γλάρος πέταξε ;» …… love u