Η δική μου θάλασσα…

Η δική μου θάλασσα…

Και μόνο η λέξη θάλασσα, είναι ικανή να μου φέρει δάκρυα στα μάτια.

Διάβασα πολλές όμορφες ευχές για την αρχή του blog μου και τις φύλαξα όλες…κάποιες όμως μίλησαν πιο βαθιά.

Σοφία μου, που βρίσκεσαι πολύ μακριά στον χάρτη, (Αυστραλία ) αλλά δίπλα στην καρδιά μου και μου έγραψες ότι βλέπεις το blog μου, σαν μια απέραντη θάλασσα συναισθημάτων, αναμνήσεων και σκέψεων. Την δική μου θάλασσα…

Κι έφερες στο νου μου, εκείνη τη φορά που ένιωσα αληθινά ότι είμαι θάλασσα…

Σε κάποιο διαλογισμό…Ένιωσα να  βρίσκομαι πάνω στο νερό. Ύπτια. Σίγουρα έχεις νιώσει εκείνη  την απίθανη, αίσθηση, που απλά αφήνεσαι. Και ξέρεις, γεννιέσαι μ ‘αυτή την μοναδική ικανότητα, να αφήνεσαι, να εμπιστεύεσαι, να επιτρέπεις, να γίνεσαι ένα… Και μετά έρχονται οι «μεγάλοι» , αυτοί που είναι πιο πολύ καιρό από σένα εδώ, που ξέρουν καλύτερα το παιχνίδι και θέλουν να σου μάθουν πώς παίζεται…

Και σε μαθαίνουν να φοβάσαι και να γραπώνεσαι και να είσαι ξεχωριστός με την έννοια του ξέχωρος και να μην επιτρέπεις…

(σ ‘αυτούς γιατί το επιτρέπεις; )

Κι εκείνο που ήταν ιδιότητα σου και δικαίωμα, δεν είναι πια και παλεύεις να το ξανάβρεις κι ίσως το μάθεις λίγο στραβά κι ίσως να θέλεις μπρατσάκια και σωσίβια για να το κάνεις, αυτό που το ήξερες πριν καν γεννηθείς…

Μέσα στην κοιλιά της μάνας σου και πολύ πριν μη σου πω…και τώρα φοβάσαι…

Ήμουν που λες, ξαπλωμένη στην επιφάνεια της θάλασσας και απολάμβανα τον ήλιο στο πρόσωπο μου και το πέρα δώθε του νερού στο σώμα μου, αφημένη, ξεχασμένη, άχρονη, όταν ένιωσα να βυθίζομαι…Να βουλιάζω, να κατεβαίνω, να πέφτω.

Τώρα το νερό, με αγκάλιαζε . Αφέθηκα στην εμπειρία. Είχα δώσει εγώ η ίδια, τόσες φορές πριν την οδηγία: νιώσε ότι μ’ έναν μαγικό τρόπο μπορείς και αναπνέεις το ίδιο καλά και κάτω από το νερό, που έγινε αυτόματα. Δεν υπήρχε φόβος, σφίξιμο, αντίσταση. Υπήρχε αγάπη, κολυμπούσα στην αγάπη, υπήρχε παράδοση, υπήρχε μοίρασμα…

Στη συνέχεια έγινε κάτι ακόμη πιο μαγικό κι απ ’την μαγεία την ίδια. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω, νιώθω φτωχή μπροστά στα θαύματα…

Έγινα εγώ η θάλασσα…Δεν ξέρω αν έχεις νιώσει κάποια στιγμή, να γίνεσαι πολύ μεγαλύτερη από αυτό που νομίζεις ότι είσαι. Δεν ξέρω αν ένιωσες να διευρύνεσαι τόσο, που χωράς τα πάντα .Αν δεν είχε χώρο για τίποτα άλλο ,πέρα από σένα. Αν έγινες για λίγο ρευστή και αιώνια. Αν έγινες απέραντη και σαν απέραντη που ήσουν (που είσαι) , χόρεψες για λίγο με την αθανασία…

Κι από την απεραντοσύνη άλλαξα πάλι μορφή κι έγινα ένα κυματάκι, απ’ αυτά με τον λιγοστό αφρό στην ράχη τους κι έτρεχα πάνω στην πλάτη  της μάνας μου, της θάλασσας. Κι ήταν τόση πολύ η ευτυχία…κι η ξεγνοιασιά και τ ‘αδέλφια μου, όλα ίδια κι όλα διαφορετικά…όλα με λίγο αφρό στην ράχη τους…παιδιά της ίδιας μάνας…

Όταν ο δάσκαλος μας κάλεσε να ξυπνήσουμε, ήξερα πια. Ήξερα ότι είμαι θάλασσα. Ήξερα ότι είμαι και κύμα. Ήξερα ότι δεν μπορείς να με περιορίσεις, δεν μπορείς να με φυλακίσεις μέσα σ’ ένα μόνο σώμα, μέσα σ‘ ένα μόνο νου, σ‘ ένα μόνο ρόλο…

Να , αυτό μου θύμησες Σοφία. Και σ ‘ευχαριστώ πολύ και γι’ αυτό και για όλα τα άλλα…Ξέρεις εσύ…