Μήπως να γίνω Blogger?
Από πολύ μικρή συνήθιζα να κρατάω ημερολόγιο.
Θυμάμαι ένα βελούδινο, μαύρο με πολύχρωμα λουλούδια και κλειδαριά (για τις απόκρυφες και απαγορευμένες σκέψεις) που μου είχε κάνει δώρο η φίλη μου η Αφροδίτη, σε κάποια γενέθλια μου…
Έγραψα όλη μου την εφηβεία σ’εκείνο το ημερολόγιο, περισσότερο άσχημες παρά όμορφες καταστάσεις, από’κείνες που στο μυαλό των εφήβων παίρνουν τεράστιες διαστάσεις…
Μάλλον επειδή είχα συνηθίσει να μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις μόνο με το ημερολόγιο μου, ήρθε κάποια στιγμή, γύρω στα 35, που αυτό το πολύχρωμο βελούδινο βιβλιαράκι, το ένιωθα κατά βάση μαύρο και καθόλου πολύχρωμο και πολύ βαρύ πια, γιατί κουβαλούσε χρόνια βαριές και μαύρες σκέψεις…
Άρχισε να με ενοχλεί και μόνο που υπήρχε…Ένα βράδυ απλά το έκαψα…
Πόσο λυτρωτική μπορεί να γίνει η φωτιά! Ένιωσα ότι έκαψα χρόνια στενοχώριας, γκαντεμιάς , αυτολύπησης και μιζέριας.
Αποφάσισα ότι αν ξαναέγραφα θα ήταν για να περιγράψω πως είναι η χαρά, πως είναι να νιώθεις γεμάτη, πως είναι να κάνεις τα πράγματα που αγαπάς. Πως είναι να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, πως είναι να ζεις, πως είναι να αλλάζεις ασταμάτητα και να αγαπάς τον κάθε εαυτό σου, παλιό και καινούριο…
Πέρασαν κι άλλα χρόνια, το άφηνα, προσπαθούσα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μέσα από τα social media, μέσα από τα μαθήματά μου, αλλά δεν μου έφτανε ο χρόνος ή ο χώρος… Συνέχισε να δουλεύει μέσα μου και να ζητάει να βγει…Συνέχισα να μην το ακούω…Επέμενε…
Ενίοτε πιεστικό, άλλοτε υπομονετικό, έφερνε μαζί του σκέψεις του τύπου : 
- Αν δεν το διαβάζει κανείς;
- Αν δεν αρέσουν αυτά που γράφω;
- Αν απλά ,δεν είμαι καλή σ’αυτό;
Αλλά όπως κάθε τι που επιμένει και δεν φεύγει αν δεν το δοκιμάσεις πρώτα, συνέχισε να επιμένει…
Και να’μαι εδώ!
Να γράφω…
Μέσα από την ψυχή μου…
Και να την ξεδιπλώνω, με λίγο φόβο, αλλά με πολύ περισσότερο πάθος! Με λίγη αγωνία , αλλά με πολύ περισσότερο ενθουσιασμό! Με κάποιο δισταγμό, αλλά με μεγάλη δόση τρέλας!
Κι όλο και κάποιοι θα το διαβάσουν. Η κόρη μου, ο άντρας μου, η μαμά μου, θα το διαβάσω και στην Μπέλλα (την σκυλίτσα μου) , θα αναγκάσω και κάνα δυο φίλες…αμέσως , αμέσως έχω ένα σίγουρο αναγνωστικό κοινό!
Αλεξάνδρα ως μέλος του σίγουρου αναγνωστικού σου κοινού σου εύχομαι ολόψυχα καλή αρχή!
Ευχαριστώ πολύ Σοφία μου!
Επιτέλους!!!! Καλή αρχή και καλό ,,ταξίδι,, στο νέο σου δρόμο. Εμένα πάντως δεν θα με πιέσεις να σε διαβάσω….το περίμενα πως και πως!
Ευτυχώς Ελένη μου!χαχαχα! Ευχαριστώ πολύ!
Καλή αρχή αγαπημενη μου!
Ευχαριστώ κοριτσάρα μου!
Break a leg!! 😉 Keep spreading the light!!
Ευχαριστώ πολύ Χριστίνα μου! Κι εσύ το ίδιο!
Εγώ θα σε διαβάζω!!κ θα γελαω ξέρεις εσύ 😉
Το ελπίζω! Και στα δύο!
Να γράψεις. Γιατί έχεις να πεις. Γιατί έζησες. Γιατί ενώ έζησες, έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και είσαι έτοιμη να αναθεωρήσεις ανά πάσα στιγμή. Γιατί θέλεις. Γιατί μπορεί να αλλάξεις προς το θετικό την ημέρα κάποιου ανθρώπου. Γιατί ίσως αυτός που σε διαβάσει θα μπει και αυτός στη διαδικασία να σκεφτεί.
ΝΑ ΜΗΝ ΓΡΑΨΕΙΣ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΟΜΩΣ.
Να γράψεις γιατί σου αρέσει. Σε κάποιους θα αρέσει, σε κάποιους όχι. Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία όμως. Εάν αρέσει σε όλους σίγουρα κάτι δεν θα κάνεις σωστά, ενώ εάν δεν αρέσει σε κανένα ίσως κάνεις κάτι αυθεντικά, αφιλτράριστα. Να γράψεις γιατί εγώ έχασα τον ρομαντισμό μου και κυνηγάω φούσκες πια (λέμε τώρα) και δεν έχω την υπομονή να γράψω εγώ πια. Ίσως θέλω και εγώ το χρόνο μου και να ξανά-γραψω και εγώ.
Σ’ευχαριστώ πολύ! Ακριβώς γι’αυτό ξεκίνησα να γράφω,για μένα! Εμένα έχω απέναντι και μου λέω τις ιστορίες μου, με σκοπό να καταλάβω, να ξεπεράσω ,να με ξεπεράσω…Την συμβουλή σου την φυλάγω, να ξέρεις!
Πες μου, που μπορώ να σε διαβάσω.
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Θα σε διαβάζω και εάν μου επιτρέπεις θα προτιμήσω να κρατηθώ για λίγο ακόμα στην σκιά.
Δεκτόν και σεβαστόν!
Καλή αρχή Αλεξάνδρα μου, θα σε παρακολουθώ με μεγάλη χαρά!!
Ευχαριστώ Καιτη μου, το ελπίζω!